Klik hier om terug te gaan naar het artikel met de voetnoten 

 Lazarus

Nadat Jezus Simon van zijn huidvraat had genezenen Lazarus uit de dood in het aardse leven teruggebracht, spraken zij elkaar vrijwel dagelijks. Vaak urenlang. Voor die tijd was dat heel anders. Toen spraken of zagen zij elkaar nauwelijks. Hooguit op afstand bij een bruiloft of barmitswa. Want Simon leed aan huidvraat.

Zoveel bruiloften of barmitswa’s werden er trouwens in Betanië niet gevierd. Betanië was maar een klein dorp van hooguit twintig huizen. Vreemd eigenlijk dat het zo klein gebleven was. Zo afgelegen lag het nu ook weer niet. De pelgrimsweg van Jericho naar Jeruzalem lag op ruim een kilometer afstand en naar Jeruzalem was het hooguit een uurtje lopen.

Maar, het moet gezegd worden, Betanië nodigde niet echt uit als woonplaats. Het zal aan de naam hebben gelegen, Betanië: huis van ellende. Dat hadden ze in het dorp in de loop der jaren maar al te goed ervaren. Juist omdat Betanië zo'n kleine gemeenschap was, gebeurde het nogal eens dat iemand met huidvraat in Betanië kwam wonen. Wel apart en afgezonderd, maar toch. Geen wonder dus dat Lazarus en Simon elkaar aanvankelijk niet spraken of zagen. Tot Jezus hen een nieuw leven had gegeven. Simon na zijn huidvraat en Lazarus na zijn eerste aardse dood.

Dag in dag uit raakten zij daarover met elkaar niet uitgepraat. Wonderlijk toch hoe Jezus hun doopnamen tot realiteit gebracht had. Simon: God verhoort. En Lazarus: God helpt. Heerlijk om weer volop in het leven mee te draaien. Of lag dat voor Lazarus misschien toch net even anders. Simon had hem dat wel eens gevraagd. Of hij niet bang was. Want sinds Jezus Lazarus het aardse leven had terug gegeven, was hij zijn leven niet meer veilig.

Door het wonder van zijn opstanding was de Messiaanse beweging zozeer in een stroomversnelling gekomen dat de Joodse leiders bang waren dat de Romeinen zouden ingrijpen. En dat zij hun ook de laatste Joodse privileges zouden ontnemen. Dat zou dan echt het einde van de Joodse natie betekenen. Lazarus kon dus maar beter opnieuw dood zijn.

Lazarus leek daar niet mee te zitten. Hij ging althans nooit in op de vraag van Simon. Ook niet op vraag hoe het was toen hij dood was. Of hij toen iets van de hemel had ervaren. Of God misschien had gezien. Het leek of Lazarus daarover niet praten mocht! Net zoals Paulus jaren later. Waar Lazarus wel vaak over sprak was dat hij ervan overtuigd was dat Jezus hem voor een bijzondere taak in het aardse leven had teruggeplaatst.

In die geest had Jezus immers over zijn ziekte gesproken! Hij hoopte dat Jezus hem binnenkort die taak duidelijk maken wanneer hij binnenkort vlak voor Pesach weer in Betanië zou logeren. Misschien zelfs tijdens de feestmaaltijd die zij ter ere van Jezus wilden houden. Maar als lazarus moest wachten op duidelijkheid, was dat ook goed. Desnoods jaren.

Zo gebeurde het ook.

Volgens de overlevering mocht Lazarus een paar jaar na Paulus’ kerkplantingde eerste bisschop zijn van de christelijke kerk op Cyprus.